۱۳۹۲ تیر ۳۰, یکشنبه

به نام برودپیک، به امید بازگشت هر سه‌تان*

شب دومی‌ست که نشستم پای مانیتور و هی منتظر آپدیت جدید از وضعیت آیدین و گروه کوهنوردی آرش هستم. شب دوم خیلی از من و رفقایم است، و لابد شب چهارم مادر و پدر ِ سه کوهنورد...
اینکه دستت به هیچ جا بند نباشد و فقط به اینجا زل بزنی که خبر خوب و امیدوارکننده‌ی جدیدی بهت برسد، دیوانه کننده است. آدم را شکننده می‌کند.
همه‌مان باور داریم که آیدین سالم برمی‌گردد، امشب  ساعت هفت‌ونیم زنگ زده ایران و گفته وضعیتش خوب نیست و مسیر را تنها می‌پیماید. و این یعنی بعد از این همه بی غذایی و در آن ارتفاع و سرما، هنوز زنده است... ما از خوشی و امیدِ نو بال درآوردیم... باز دلهره ای ته دلم هست... این چهار سال، کم ِ کم مجبورم کرد و بهم یاد داد تا خرخره امیدوار نشوم، درس ِ خوبی نبود، اما این شده ام.
باز آویزان میشویم به خدا و انرژی فرستادن برایشان... سالم برمی‌گردند..
+شرحی جامع از صعود انتحاری و فرود ناکام تیم برودپیک
*+به نام برودپیک، به امید تغییر - به قلم آیدین بزرگی

بعدترنوشت: من میدونم صبح که کوه‌نیوز رو باز کنیم خبرای خوبی می‌بینیم.
اصن اگر منطقی نگاه کنیم، مگه میشه آیدین پنج ساعت قبل با ایران تماس داشته باشه و خبر خوبی نیاد؟ نمیشه دیگه :)

۲ نظر:

  1. خوندن پستت یه عالمه اشک به همراه آورد. اشک امیدواری...

    پاسخحذف
    پاسخ‌ها
    1. مرسی خیال جان، کامنت تو هم باز امیدوارم کرد :)
      ایشالا خبر خوب بیاد.

      حذف