مشتی اراجیف

یک جور حس احمقانه‌ای که تمام آن 246 پستی که پرشین بلاگ حذف کرد را بیاورم اینجا. حالا همه ی همه‌اش را که نه. ولی مثلن این اولی پستم را:

مشتی اراجیف

گاهی دلتنگ که میشم شروع می‌کنم به اراجیف بافتن!
دوست دارم پای درختانی بنشینم که خزه های سبز رنگ دور گلویشان را گرفته و من از درد اینکه نکند خفه شوند فریاد بکشم...

این روزها دیوانه شده‌ام. کاملا ملموس است. ازهمین اقرارهایم پیدا نیست...؟!؟ زندگی برای عاقل بودن فرصت زیادی به آدم داده، اما برای دیوانگی...! جنون آنی زمان نمی‌شناسد. نیت نمی‌خواهد، فقط بالفعل می‌شود. شکل خاصی هم ندارد، فقط بروز می‌کند. می‌توان گفت "دوستت دارم" و راحت شد. می‌توان هم گفت "گور... " و باز هم راحت شد.

پ.ن: دقت کردی بعضی مواقع "بیخیال" بهترین واژه دنیا میشه؟

22:46 جمعه 27 شهریور 1388 

خوب میدانی؟ بیست و هفت شهریور 88 برایم خیلی معنا دارد. روزی که انقدر اوضاع روحی‌ام بد بود که شبح اپرا را ساختم. چیزی که قرار نبود جز مشتی اراجیف باشد. یک سال بعدترش، درست 27 شهریور 89 روز دفاع از پایان نامه لیسانسم بود و چه الکی ذوق می‌کردم برای همزمان شدنش با این تاریخ. .
 حالا یکهو همه چیزش را خراب کردند. من انقدر آدم خاطره بازی هستم؟ خوب نیست.:|‏

پ.ن:  خلاصه که اینطور که معلوم است نقل مکان کردم به اینجا.با همان نام شبح اپرا. اینجا ماندنم را مطمئن نیستم. فیلتر بودنش بد است. سخت است. اگر سخت بود جای دیگری اطراق می‌کنم. لعنت به پرشین بلاگ لعنتی و قوانین ایران که همینطور کشککی وبلاگ را حذف می‌کنند.