قاب عکس کج‌ شده‌ی خدا

   این نوشته به بهانه­ی این روزهایی نیست که گذشت، آن هم نه آنطوری که دوست داشتم؛ که به تلخی! تلخ نه مثل تلخی بعد از خوردن شراب، تلخ مثل سایش "کند دشنه ای زنگار بسته بر بریدگی های عصب"^*. تلخیش هم انگار تقصیر خودم بوده. تقصیر من که نمی‌نویسم.

   تا سالروز پا گذاشتنم بر خاک این خرابات هم که هنوز خیلی مانده ! حتما باید نوشته­ام شاد باشد و از آسمان یک دست آبی بگوید و خورشیدی هم که بازیش گرفته و گه گاه قایم می‌شود پشت ابر و روز بارانی که عاشقش هستم را رقم می­زند.

این روزها یک دست آبی نیست. لکه ابری هم نیست. توده ابری­ست متراکم. سیاه و پر سر و صدا، با هیبتی اژدها گونه، که دهن باز می­کند و تعفن می‌ریزد در زمین و زمان. تکلیف خورشید هم که پیداست... . این روزها دنیا یک سر ویرانیست. سرد و خشک. دشنه‌ها سرخ و گرم. سرخ و گرم از خونی که کسی نمی‌داند مال کیست. رد خون کش می­آید روی زمین، روی دیوارها. روی قاب عکس کج شده­ی خدا. خدایی که روزهاست چار میخ شده به گوشه‌ای از آسمان. با سر کج رو به زمین سرد و خشک.

   مرز این دنیا و آن دنیا یک پرده­ست. پرده‌ای که خدا نکنه پاره شود. که اگر بشود، تو حقیقت دنیا را دیدی و وقتی حقیقت رو ببینی –چه زشت و چه زیبا– دیگه فریب تصویرهای خیالت را نمی‌خوری. دنیا این روزها این شکلی­ست. سرد، وحشی و بی‌انتها. این­ها هم که نوشتن ندارد. نمی‌خواستم بنویسم، دوست داشتم این روزها بگذرد و من با حالی بهتر از این که دارم بنویسم. اما خودم خواستم. تلخیش هم پای خودم.

 ^* "کند همچون دشنه ای زنگار بسته ... فرصت از بریدگی های خونبار عصب میگذرد." «شاملو»

2008/18/1

پ.ن: جهت ثبت روزگار قدیم..