کار جنون من به تماشا کشیده است

کوله‌م را کول می­گیرم. انگار کسی توی ذهنمه که داره ساز دهنی می‌زنه یا یه جورایی داره بهم دهن‌کجی می­کنه!
من ؟! منو صدا کرد؟ ... اسمم رو به یاد نمیارم !
یکی رو رها می­کنم تا دنبال زندگیش سگ دو بزنه، بلکه حقی رو که می­گه حقش نیست پس بده !و اون یکی رو، تا به بی­عرضگی‌ش ایمان بیاره و با لبه­های تیز منطقش زخمی بشه...
منم اینجا چرخ می­زنم.. چرخ.. دور این ارتفاع بلند... این ارتفاع همیشه جواب آدم‌ها رو سربالا میده و برای سوال­هایی که قدم قد نداد ، این دیوار بلندتر از اونه که کوتاه بیاد!
.
اجازه میدم به دهن‌کجی‌ش ادامه بده. اون ارتفاع رو پشت سر میذارم. حتی اون سازدهنی هم نمی‌تونه مانعم بشه...