سکانس‌‌هایی از پازل ِ یک خواب

کل پیاده روی امروز عصر به خواب دیشب گذشت. سکانسایی که یهو از جلوی چشمم رد می‌شد. انگار که با هر کدومشون قرار بود پازلی که قطعه‌هاش گم شده پر بشه...
صبح یه روز سرد دی‌ماه که هوا گرگ و میش و آسمون ابری بود... دوچرخه‌ای که علاوه بر کوله‌بارم تنها چیزی بود که به فکرش بودم، که رهاش کنم و برم. رها؟ نه، میخواستم به یکی بسپرمش که جاش امن باشه.. ماشینی که بعد از مدتها اومد و بهش نرسیدم.

فضای ترسناکی داشت، استرس‌زا حتی... ولی نتونستم دلیل گریه‌های شبانه‌م رو پیدا کنم... هیچ وقت نشده به خاطر این فضا گریه کنم... حالا چه‌م شده که...‏