جملگی موکوتاه شویم

از کی موهام انقدر بلند شدن؟ تابستون 89 زمان دفاعم که کوتاه بود. کنکور بهمن 89؟ نه. یه عکس از صبح کنکور دارم که با میم خوشالانه تو دوربین نگاه می‌کنیم، موهام ریخته رو پیشونیم. بعدتر میشه عید 90. ای داره بلند میشه. من آدمی بودم که تا موهام به اندازه ای میرسید می‌دوییدم آرایشگاه یا خودم با قیچی میفتادم به جونش و موهای جلوی صورتم رو کوتاه میکردم و خیلی هم راضی بودم از دیوونه‌بازیم.

شاید از موقعی که رفتم سر کار ینی اردی‌بهشت 90 موهام بلند شد... اولاش سخت بود که کوتاهشون نکنم، بعدتر عادت کردم.
ولی الان مدتهاست که یه روز میگم بسه دیگه برم کوتاه کنم و اصن اونجوری باحالتره و آسونتره و ... بعد دوباره میرم و میام جلوی آینه موهام رو میبینم که رو شونه‌هام ریخته و میگم نــــــــه، نیگا چه خوشگله، حیفه. بعد هی این حالت صفر و یکی ادامه داره تا ببینم چی پیش میاد.

فلن عروسی آخر هفته رو برم، بعدش یه فکری به حالشون می‌کنم...

پ.ن: اینایی که خیلی ساله موهاشون بلنده، خسته نشدن از خودشون؟ کلن از زندگیشون؟ خوب چرا؟
پ.ن2: این پستم مال چند ماه پیش تو آرایشگاهه. بیا سریع عوض میشه نظرم. ثبات شخصیت ندارم :))